مرغ عشق بال سیاه
مرغ عشق بال سیاه،مرغ عشق بال سیاه یا طوطی کوتوله حبشی با نام علمی Agapornis taranta که همان مرغ عشق واقعی است.
نام های دیگر این پرنده عبارتنداز: طوطی برزیلی بال سیاه، طوطی برزیلی کوهستان، طوطی کوهستان.
این گونه در سال ۱۸۱۴میلادی توسط طبیعت دان انگلیسی « ادوارد اسمیت استانلی» در اریتره شناسایی شد و نام لاتینی «تارنتا» را به علت اکتشاف آن در کوههای «تارنتا» بر آن گذاشت. در سال ۱۹۳۱میلادی زیر گونهای از آن به وسیله «نیومان» شناسایی گردید که نام علمی A.t.nanus بر آن گذاشته شد و تفاوت آن با گونه اصلی در بالهای کوتاه و منقار کوچک آن است و برخی معتقدند که گونه اصلی سالی یک بار و گونه دوم سالی دو بار تولید مثل میکند.
مینی طوطی
ویژگی های مرغ عشق بال سیاه
مرغ عشق بال سیاه با طول بدن طول بدن 16 سانتی متر بزرگترین مرغ عشق است.
تعیین جنسیت در مرغ عشق بال سیاه بسیار ساده و آسان است و به راحتی با یک نگاه میتوان پرنده نر را از پرنده ماده تشخیص داد.
نوک دم و حاشیه ی بال ها به رنگ سیاه می باشند.
هر دو جنس نر و ماده مرغ عشق بال سیاه یا طوطی کوتوله حبشی بدنی سبز رنگ دارند و فقط جنس نر دارای پیشانی و حلقه دور چشم قرمز رنگ می باشد.رنگ زیر بال نرها سیاه است، این در حالی است که پرنده ماده فاقد رنگ سرخ درخشان در سر و اطراف چشمها و همچنین رنگ سیاه زیر بال است.
در نرها پرهای زیر دم به رنگ سیاه و سفید و در ماده ها به رنگ سبز یا قهوه ای -سیاه است.
هر دو جنس منقار قرمز رنگ و پاهای خاکستری دارند.
نرها با پیشانی قرمز رنگ از ماده ها که تمام سرشان سبز رنگ است متمایز میشوند.
پرنده های جوان تر پس از 8 یا 9 ماه به یکی از حالات ظاهری جنسی می رسند.
مرغ عشق بال سیاه یا طوطی کتوله حبشی معمولا لانه خود را درون حفره ی درختان می سازد.
این پرندگان در اسارت میتوانند آب و هوای سرد را تحمل کنند
این پرنده به عنوان یک پرنده ی خانگی غیر معمول شناخته می شود.
زیستگاه مرغ عشق بال سیاه
مرغ عشق بال سیاه بومی اریتره و اتیوپی است.
زیستگاه معمول مرغ عشق بال سیاه یا همان طوطی کوتوله بال سیاه از جنوب اریتره به سمت جنوب غربی اتیوپی می باشد و به طور معمول در دشت ها و مناطق کوهستانی زندگی می کنند.
مینی طوطی
تغذیه طوطی کوتوله حبشی
رژیم غذایی طوطی کوتوله حبشی شامل دانه ی آفتابگردان، ذرت، سیب و انجیر است.
تولید مثل طوطی کوتوله حبشی
طوطی کوتوله حبشی 3 تا 4 تخم می گذارد که پس از ۲۳ روز تخم ها تبدیل به جوجه می شوند و ۴۵ روز پس از خروج از تخم جوجه ها بالدار می شوند.
به طور کلی این پرندگان گونه مناسبی برای تکثیر نیستند.